بندیکت فورمان در سال ۲۰۰۵ به همراه یکی از دوستانش سفری را با خودروی شخصی از مونیخ به ویتنام آغاز می‌کند اما در مرز ایران و ترکیه از ادامه این سفر منصرف شده و تصمیم می‌گیرد تا برای شناخت بهتر ایران به گوشه و کنار این کشور سفر کند.
این عکاس آلمانی می‌گوید در ایران با «ریشه‌های این سرزمین» پیوند خورد و تصاویر طبیعت و مردمش را ثبت کرد.
بندیکت فورمان در مدت اقامت در ایران تجربه‌های فراوانی را با روستاییان پشت سر می‌گذارد. بیان خاطراتی از آن زمان هنوز پس از گذشت ۷ سال اشک را به چشمانش می‌نشاند.
او در ایران مدتها برای گرفتن ویزای خبرنگاری تلاش می‌کند اما درخواست وی بارها از سوی نهادهای ذیربط رد می‌شود. بندیکت فورمان می‌گوید: «مسئولان نمی‌توانستند باور کنند که یک آلمانی صرفا برای عکاسی از مردم و مناظر طبیعی ایران به این کشور سفر کرده است.»
بسیاری از تصاویر به نمایش درآمده در این نمایشگاه زندگی روستایی در ایران را به تصویر می‌کشند
بندیکت همان زمان که در ایران سفر می‌کرد، می‌دانست که می‌خواهد عکس‌ها و تصاویری که از ایران ثبت کرده، در آلمان به نمایش بگذارد.
پس از بازگشت به آلمان او تصور می‌کرد که این تصاویر با استقبال گرم گالری‌ها و موزه‌ها روبرو می‌شود اما هیچ گالری یا موزه‌ای حاضر نبود از کشوری که تنها خبر اعدام همجنس‌گرایان، ساخت بمب هسته‌ای، خشونت علیه زنان و محدود کردن اقلیت‌های مذهبی از آن به گوش می‌رسد، چنین تصاویری را به نمایش گذارد.
پس از مدتها جستجو سرانجام راینر ماریا شیسلر، کشیش کلیسای سنت ماکسیمیلیان مونیخ برای در اختیار گذاشتن این کلیسا به منظور برپایی این نمایشگاه اعلام آمادگی می‌کند.
به باور این عکاس آلمانی انسان هنگامی که سفر می‌کند، خودش را باز می‌یابد.
این عکاس و فیلمساز آلمانی به انسان‌ها و قدرتی که در اختیار دارند، قویا اعتقاد دارد و می‌افزاید: «ما انسان می‌توانیم صلح و آرامش را برقرار کنیم.»
در روزهای اولیه اقامت در ایران ندانستن زبان مشکل بزرگی برای او نبوده و گاهی حتی او به آلمانی و روستاییان به فارسی حرف می‌زدند و با این حال هر دو منظور همدیگر را می‌فهمیدند.
بندیکت فورمان می‌گوید عکاسی نیست که از آدم‌ها بدون اطلاعشان عکس بگیرد و پیش از عکاسی ساعت‌ها با سوژه‌هایش وقت می‌گذراند.
نمایشگاه "نگاهی به ایران تا روز ۱۲ اوت ۲۰۱۲ در کلیسای سنت ماکسیمیلیان شهر مونیخ ادامه دارد.
بندیکت فورمان تأکید می‌کند که عاشق آدم‌هاست و این عشق «روز به روز بیشتر می‌شود.»
این عکاس آلمانی می‌گوید نگاهی که در چشمان سوژه‌هایش دیده می‌شود، انگار راهی به سوی قلبشان دارد. 
نظر دهید